مرد 130 ساله در قریه سرف، ولسوالی شهرستان، ولایت دایکندی

بابه مراد زمانی یکی از افراد خیرخواه وقابل احترام در میان مردم روستایش است و به گفته مردم همیشه در میان آنا سخن ازخیر و فلاح و رستگاری میزند. او دوران های مختلف تاریخ را با تلخی و شرینی آن سپری نموده و حالا پا را به 130 سالگی مانده است. او در حالیکه از هوش کامل برخوردار است مباشرت خوب با مردم و هر رهگذر دیگر در آن ده دارد. بابه مراد که صحبت های شیرین از گذشته ها دارد؛ از نظر فزیکی نیز راه رفته می تواند و دستهایش نیز عصایش را تحت کنترول دارد.

او هم از وضعیت ناهنجار این زمانه شکوه و گلایه داشت، و میگفت کسانی می آیند اسم ما را می نویسند و وعده میدهند اما کدام همکاری ما از آنها نمی بینیم . فقر دامنگیر مردم است اما راه چاره وجود ندارد. هرچه مردم تلاش میکنند تا بتوانند یک راهکار مناسب را برای محو فقر و یک زندگی مرفه پیدا نمایند کوتاه می آیند، آخر چه روز است. آیا این روز های تیره وتار یک روز به پایان خواهد رسید و مردم ازین وضعیت نجات پیدا خواهند کرد.

از صحبت های این مرد پیر و خردمند پیدا است که در گذشته ها وضعیت را خوب تحلیل میکرده است زیرا علی الرغم اینکه سواد ندارد اما نبض جامعه را میداند و نیز برای بیرون رفت ازین معضلات تحلیل منطقی دارد، متأسفانه امروز در کشور و در نقاط دور دست نه تنها که افراد شایسته و لایق در رأس ادارات تعیین و مقرر نگردیده اند بلکه بیشتر کسانیکه اداره منطقه را بدست دارد از حیثیت مناسب در میان مردم برخوردار نیستند و مردم افغانستان با چهره های این گونه اشخاص کاملاً آشنایی دارند و نیاز به ذکر مکرر آنها نمی رود. زیرا نه گوش شنوا وجود دارد تا مشکلات مردم را بشنوند و نه هم چشم حق بین که مشاهدات عینی خویش را بدون کم وکاست واضح و روشن بیان نمایند. بابه مراد تقاضا داشت تا عدالت در افغانستان جنبه عملی بگیرد زیرا همین بی عدالتی هااست که روزگار انسان ها را چنین تیره وتار ساخته است. تا عدالت تأمین نگردد هیچ مشکل حل نخواهد شد.