وزیر صحت عامه، پول بازسازی را به شاخی باد میکند

الف : در بخش مشاورین وزارت صحت عامه ...

یک - سرمشاور « نورمحمد صافی » :

نا آشنا با مسلک طب ، قوم پشتون ، دارندۀ یک عدد سند منیجمنت از یک کالج در خارج ، معاش ماهوار به اعتراف خودش « پنج هزار دالر آمریکایی » یحتمل هفده هزار یورو ، موتر لند کروزر بیست و چهار ساعت در خدمت از فارغ کتاب حاضری ، مختار مایشاء ، همه ساله چهار ماه حقوق استراحت در آمریکا ، تک وتنها در کابل و خانواده اش در خارج از کشور است . این جناب توسط « زلمی رسول » ( پسر رسول خان رییس ضبط احوالات درزمان شاهی ) فعلاً مشاور امنیتی آقای کرزی ، قرار دارد .

به اعتراف خودش در زمان تصدی « جنرال سهیلا صدیق » وزیر صحت عامۀ سابق ، در پست مشاور منصوب بوده است ، باری داکتر سهیلا وزیر صحت عامه به ایشان گفته است :

« آقای محترم !

من اصلاً به مشاور ضرورت ندارم ، شما میدانی ؟

و آقای « صافی » در جواب فرموده :

خانم محترم ! من نیز به وزیر ضرورت ندارم . یک پوزیشن است در تشکیل . چه بنده ، احمد یا محمود . این پوزیشن تغییر ناپذیر است .

جنرال سهیلا استعفا داده . بعد ها در گروه یکصد و چهل نفر مشاورین رییس جمهور در انتظار نشسته است تا امروز « مشاور صحی در بخش نظامی » در بخش ملکی ، پسر جناب حضرت صاحب « داکتر نجیب الله مجددی » پس از سی سال بر گشته از خارج در خیل مفته خواران اجیر معاش بگیر دالری است .

دو - داکتر « اسد الله مجددی » مشاور:

بنا بر نوشتۀ روی ویزت کارت خودش « مشاور و نمایندۀ خاص وزیر صحت عامه » پس از سی سال غیابت از کشور به وطن باز گشته و در شفاخانۀ آمریکایی ها واقع سرک دار الامان معاش خواره ی اجیراست . گذشته از اینکه هیچگاهی کارمند وزارت صحت عامه نبوده ، بر روی اسناد تصویری موجود « عندالضروة ارسال میشود » این خاکی شاه مداری ، در تلویزیون « آریانا » و « پیام افغان » مربوط آقایان « عمر خطاب » و « مسکینیار » در کالیفورنیا ، ده ها هزار دالر پول خانواده های جگر سوختۀ افغان مقیم آمریکا برای مردم جنگ زدۀ افغانستان را ، زیر قبای روحانی « مجددی » جمع آوری نموده و کنون ، در خیل گرگان دهن آلوده و یوسف ندریده به دور فاطمی نشسته .

سه – آقای « پشتون یار » مشاور:

سرسفید ، صاحب یک جوره بروت های پرپُشت . عضو صاحب اقتدار « افغان ملت » است . این جناب متخصص بیهوشی بوده اند سابق . در شق انستیزی زمانی کار کرده . کنون جناب فاطمی وزیر صحت عامه را در ساحت دنیای بیهوشی مشوره میدهد . پنج هزار دالر معاش ماهوار .

چهار - « داکتر عبدالله فهیم » مشاور و سخنگوی وزیر صحت عامه:

جوان با شقیقه های سفید . داکتر بوده در شفاخانۀ اطفال . کارمند اجیر رادیو تلویزیون ، نطاق فارسی بوده که یک متن را درست میخوانده از روی خط . فاطمی برای پوشش یکی دیگر از نقطه های ضعفش « بی سوادی مسلکی و ادبی » که حتی مصاحبه های دو دقیقه ای اش را از روی کاغذ می خواند ، یک نفر نطاق را آورده که جواب گوی مصاحبه هایش باشد .

وقتی از اطاق سکرتریت مجهز با کامپیوتر ها داخل اطاق دفتر میشوی ، میز و چوکی های چهار مغزی ، بیرق دو متره ی سیاه ، سرخ ، سبز رنگ . موبل های پوش چرمی ، میز های روی شیشیه ای منقش با گل و برگ ، وارد شده از کشور دوبی ، تزیینات در و دیوار و ... فوراً یک گیلاس چای سبز و چاکلت بخواهی نخواهی طبق تعامل روی میز شیشیه ی گذاشته میشود . این تزیینات دفتر ، عین اطاق داکتر فاطمی ، معینان و چهل و شش رییس عمومی ، همه یکسان است . با تفاوت اینکه در دفتر وزیر و معینان ، بخوص معین اول « فیض الله کاکر » که پس از پوستۀ امنیتی و عبور از دروازۀ مقناطیسی و تلاشی بدنی و بگو و پرسان که را کار داری ؟ دو نفر مسلح با کلیشنکوف ، کمر بسته و شاجور های مرمی آویزان به سمت چپ و راست پایان تنه شان ، لاکن در دفتر « عبدالله فهیم » ازین تشریفات تلاشی خبری نیست . صرف چند زن و مرد نشسته پشت کامپیوتر و خانه سامان و مدیر دفتر .

تفصیلات ده ها اجیر گمنام ، زیر نام مشاور ، کارشناس امور صحی ، فوکل پاینت ، کارمندان کمکی و خیل جاسوسان آمریکایی و انگلیسی و ... که هر یک ازینان معاشات ماهوار چند هزار دالری از پروژه های سازمان های بین المللی و خیریه که برای ارتقای ظرفیت تأسیسات صحی کشور پرداخته میشود حیف و میل میشود ، البته با تفصیل در آینده خواهد آمد .

درینجا طور نمونه از یکی دو نفر از رؤسای عمومی که از چند سال بدینسو چوکی شان را به سرقفلی گرفته واز رشوه های شان به مقام رهبری حقداری میکنند .

داکتر بشیراحمد « نورمل » :

رییس « انستیتوت ملی صحت عامه » که نامبرده فعلاً رییس عمومی تمام لابرتوار های تشخیصی و تجزیوی مانند کنترول ادویه ، آب و مواد غذایی مملکت اند . بانک های خون و بخش های رادیولوژی و مراکز تشخیصیه در تحت ادارۀ همین شخص قرار دارد . تمام ادویۀ تقلبی ، مواد غذایی فاقد ارزش غذایی ، مشروبات گاز دار غیر صحی پاکستانی که از طرف تاجران پیوسته وارد کشور میگردد از همین انستیتوت سرتیفیکت فروش حاصل میدارند ( البته در بدل رشوه ) . نامبرده قبلا کارمند لابراتوار هستولوژی فاکولتۀ طب بوده و هیچگاهی کارمند وزارت صحت عامه نبوده اند . قوم پشتون و عضو حزب اسلامی است . ( حمایت یکی از مشاورین نظامی آقای کرزی را نیز دارند ) .

پوهاند اخگر :

در رأس مدیریت های عمومی استخدام و سوانح قبلی یک ریاست عمومی بیمورد و کاملاً بیجا ، زیر نام « ریاست عمومی قوای بشری » ایجاد گردید و یک داکتر توبرکلوز به نام « اخگر » به حیث رییس عمومی مقرر گردید که عهده دار عزل و نصب و مقرری تمام کارمندان صحی در کشور است و صدها داکتر و فارمست جوان تازه فارغ پس از به اصطلاح « امتحان کانکور » به امر جناب ایشان مقرر میگردند . ( البته نه مفت و مجانی و محض بنام خدا ) . نامبرده عضو مهم ، صاحب صلاحیت باند مافیای قدرت درین وزارت اند . شایع است که توسط معاون اول رییس جمهور حمایه میشود .

اکثر رییس های عمومی در مرکز وزارت و شفاخانه ها و مراکز صحی ، از قوم پشتون ، وابسته به همین احزاب جهادی و اعضای باند مافیایی قدرت اند .

پایۀ باند « فاطمی » و معین اول « کاکر » سه طوس است . هر کدام شان ، یک نواسۀ دختری جناب حضرت مجددی را برای پسران شان به عقد گرفته اند . « دختران داکتر نجیب الله مجددی » مشاور جناب رییس جمهور در امور صحت عامه . خانم معین اول « کاکر » آمریکایی است . هر کدام اعضای ارشد تنظیم های جهادی ، حزب اسلامی ، محاذ و نجات ملی ، آمده از کشور ایلات متحده . هر کدام صاحب یک عدد ریش ، مفشن و نکتایی پوش ، جانمازشان پهلوی میز گسترده در دفتر ، دایم به قیام و قعود ، مسلمان برونانِ کافر اندرون ، صبح و عصر با سه عرداه موتر آخرین سیستم شیشه دودی لند کروزر و بادی گارد ها در رفت و آمد اند . حتی از سایه ی شان نیز میترسند .

طریق رشوه ستانی های عمده در وزارت صحت عامه :

دو – انجی او های خارجی .

قسمی که همه کارمندان اداری صحت عامه میدانند ، اجازۀ تأسیس حتی یک دواخانه در کابل وولایات کشور مفت و مجانی داده نشده و نمی شود . کسانیکه دکان های تکه فروشی های جادۀ میوند را در سابق به یاد دارند که همه آنها اکنون به دواخانه مبدل شده اند و اکثر در چند قدمی و حتی پهلوی همدیگر قرار دارند ، اگر مالکین آنها را درقید قسم سوگند بدهید تا در حذای پرداخت چه مبلغ رشوه جواز تأسیس دواخانه را گرفته اند ، خواهید فهمید که این
« دوصد » شفاخانه و مراکز تشخیصی در شهر نیز ، مفت و مجانی به کسی داده نشده است و نمی شود .

صاحبان این شفاخانه ها از طریق سکرتریت ها و یاور و موظفین امنیتی دفتر وزیر صحت عامه و معینان آنها ، حسابات بانکی جناب فاطمی و کاکر را در سویس و کشور دوبی اخذ نموده و تمام حساب و کتاب و چانه زنی های مقدماتی را آنها قبلاً انجام داده و پس از معرفت قبلی و اخذ آویز بانکی ، در وقت مناسب با پیشنهاد تأسیس شفاخانه به دفتر وزیر و معین شان « آقای کاکر » حاضر و با تشریفات و تعارفات و « خیر ببینید » و « احسنت » و پس از صرف چای و شیرینی ، امضاء و امر مقام محترم را اخذ میدارند و بدون اینکه آب از آب تکان بخورد ، میروند دنبال کارشان . بعد با دستان باز شفاخانه تأسیس میکنند و با اخذ پول های گزاف از مردم بیچاره ، میلیون ها دالر به جیب میزنند .

یکی ازین شفاخانه ها که خیلی شهرت دارد و از پنج بجۀ صبح ، مردم از مرکز وولایات به آن مراجعه مینمایند « شفاخانۀ آلمان ها » است در قلعۀ فتح الله خان و توسط سه چهار نفر آلمانی اداره میشود . نفر اول این شفاخانه « رونالد » نام دارد . نامبرده دوکتور طب نبوده ، کارمند پارا کلینیک میباشد . هیچ سند تحصیلی به حیث داکتر طب ندارد .

شخص دوم « کریستیان » نام دارد . نامبرده تکنیشن لابرتوار است نه داکتر طب . سومی یک خانم پیر است به نام « ماری یا » . سیگاری که در چایخانه منزل دوم پیوسته سیگار دود میکند و قهوه مینوشد و قیافۀ شخص معتاد را دارد . سند طبابت آن در کشور آلمان فاقد اعتبار گردیده و کنون درین شفاخانه به حیث داکتر اجیر استخدام گردیده است . دو سه کارمند کمکی خارجی و تکنیشن های تازه فارغ و بی تجربۀ افغانی و یکی دو نفر محصل که انگلیسی شکسته ریخته حرف میزنند و چند ترجمان از همین ردیف .

عاید ماهانه این شفاخانه طور اوسط « نود هزار دالر » میباشد .

اینان برای دوستان صاحب قدرت افغانی شان ، شراب انگور و آبجو نیز آماده دارند . و در یکی از نشست های خصوصی همین رییس شفاخانه « آقای رونالد » گفته است که :

« سالانه مبلغ یکصد هزار دالر به حساب وزیر صحت عامه واریز میکند . »

سایر شفاخانه های شخصی و مراکز تشخیصیه که تعداد شان به « دو صد » شفاخانه میرسد ، حق التأسیس و پول اجارۀ سالانۀ شان را به همین طریق حسابات بانکی در خارج میپردازند .

اینکه جناب فاطمی با این پول ها در کشور دوبی یک عمارت ساخته اند ، روی پسر شان
« سلیمان فاطمی » در قرارداد های عمده با امریکاییان مقیم شهر سرمایه گذاری نموده و چگونه آن نورچشمی با اعتبار همین پول ها ، در ردیف بزرگ میلیونر های چون « شیرخان بانک » و « محمود کرزی » سمت « ریاست تجارت خارجی » را در اطاق های تجارت را حاصل نموده است ؟ ااطلاع دقیق ندارم . صرف میدانم که وضع صحی و روانی وزیر صحت عامه کاملاً خراب بوده ، دو سه شریان قلب شان از تزیید کلسترول مسدود شده و ناگذیر سالانه دو سه بار در آمریکا برای تداوی مسافرت مینمایند ، کاملاً اطلاع دقیق است .

نگاهی به شفاخانه های دولتی :

در شرایط و اوضاع کنونی ، وضع مریضان شفاخانه های دولتی رقتبار است . چندی قبل راپورتاژی از چند شفاخانۀ دولتی مربوط وزارت صحت عامه را در یکی از کانال های تلویزیون دیدیم و مصاحبه با مریضان و مریضداران که همگی میگفتند :

« خدا دشمن تان را به شفاخانه های دولتی نبرد . »

مصاحبۀ اخیر در شفاخانۀ « انتانی » مربوط وزارت صحت عامه بود . مریض که یک خانم بینوا بود روی بستر به امید مداوا نشسته بود ، گفت که :

« به روز ها ازین چپن سفیدان خبری نیست . »

ظرف پلاستیکی زیر چپرکت مریض که پر از آشغال بود و مگس ها روی آن در پرواز ، نشان میداد که حتی پرستادران نیز برای نظافت مریضان به داخل اطاق مراجعه نمی کنند . راپورتر از رییس شفاخانه جویای احوال شد ، جناب رییس بهانه آورد که :

« این عمارت قبلاً ریاست اقوام و قبایل بوده و اصلاً برای شفاخانه اعمار نگردیده است . »

فقط همین و بس .

راپورتر نپرسید که : همه ساله صدها هزار افغانی پول برای ترمیمات و حفظ و مراقبت این شفاخانه به کجا میرود ؟ با یک منجمنت درست و حساب شده در زمان جنگ ها دوکتوران در زیر خیمه ها به مداوای مریضان پرداخته اند . کجای این عمارت با این اطاق های بزرگ کم و کسر دارد ؟ میلیون ها پول برای معاشات و ماکولات و اغذیۀ مریضان و روغنیات و قرطاسیه وغیر وغیره در هر ماه به کجا میرود ؟

سخن در جای دیگر است . وقتی آب از سرچشمه گل آلود است ، وقتی پرسان نیست و آمرین مافوق و تکنوکرات های آمده از غرب در مرکز وزارت به فکر پرکردن جیب های خودشان هستند ، بناءً مسؤلین شفاخانه ها هم با زد و بند با شفاخانه های شخصی ، وضع را چنان آورده اند که مریضداران مجبور به مراجعه به شفاخانه های شخصی گردند و ازین طریق « بیست فیصد » کمیشن شان را منظم اخد بدارند ...

اگر چنین نباشد ؟ و مریضان درست و حسابی در شفاخانه های دولتی تداوی شوند ، آنوقت مریضداران مجبور نخواهند بود که ده ها هزار افغانی پول نان و آب خود و فامیل شان را در شفاخانه های شخصی صرف تداوی عزیزان شان نمایند . وقتی پرستار کمیشن کار به مریضدار میگوید :

« برادر ! دنیا به جانت نمی ارزد ، اینجا دایم همچنین است ، تا دیر نشده مریضت را بردار ، ببر به فلان شفاخانه نزد فلان متخصص لایق که تازه از خارج آمده است . تا کار از کار نگذشته ، یک چند روپیه خرچ اش کن آخر . هی ... »

هاج و واج میمانی ، چه کنی ؟!