آیت الله محسنی و احیای قدرت سیاسی و مذهبی

تجربه ی ایران نشان داد که اگر روحانیون و ملاها از طریق مذهب سیاست کنند، سلطنتی را از پای می اندازند و مردم را برای انقلاب مذهبی به خیابان ها می کشند. آیت الله محسنی، به فراست و با توجه تجربه ی روحانیت شیعه از دوران صفوی تا عصر حاضر، دریافت که با مذهب می تواند سیاست کند، حمایت مردم را به دست آورد و در تعیین قدرت شرکت کند. پروژه ی خاتم النبین، یک پروژه ی سیاسی است، چنانکه پروژه ی تقویت روحانیت به دست صفویان منظور سیاسی داشت.

آیت الله محسنی با تظاهرات غرب کابل به نفع قانون زن ستیزانه ی احوال تشیع و حمله به مدرسه ای در دشت برچی که علیه این قانون فعالیت می کرد ، نشان داد که دارد ریشه های قدرت سیاسی خود را در میان مردم می دواند.

قدرت مذهبی به نفع قدرت سیاسی

اقلیت دینی تشیع در افغانستان همیشه از سوی حکومت های قبلی زیر فشار و در محرومیت قرار داشت. اما، این محرومیت به شکل پروژه ی افراط گرایی سیاسی و مذهبی سر بر آورده است. این افراط گرایی، چون منابع مشروعیت آن فقه سنتی اسلامی- شیعی و روحانیون مخالف اصلاحات دینی که آن را دور شدن از «اسلام حقیقی» می دانند، است، وقتی شکل سیاسی می گیرد منجر به خشونت های سیاسی، حمایت از یک حکومت خودکامه مذهبی و تطبیق برداشت افراطی و عقب مانده از اسلام که نمونه های آن ایران و عربستان سعودی اند، می گردد.

پس مخالفت ما با پروژه آیت الله محسنی هراس از تقویت افراط گرایی مذهبی در میان مردم است. آن دختران نقاب پوشی که از قانون احوال شخصی در تظاهرات غرب کابل حمایت می کردند، برای چه چیزی به خیابان ریخته بودند؟ برای ایدیولوژی زن ستیزی که زن باید به عنوان یک انسان صغیر برای بیرون رفتن از خانه از شوهر خود اجازه بگیرد؟

آیت الله محسنی مانند رهبران سایر جنبش های مذهبی متعصب نیاز به پروراندن نفرت در وجود پیروان خود دارد. جالب است که الگوی مذهبی چنین جنبش ها و شخصیت ها، متاثر از اخلاق، آداب و کرامت بشری است. اما، یکی از شعارهای طرفداران آقای محسنی در تظاهرات "فاحشه" خواندن زنان معترض به قانون بود. آنانی که آن روز با سنگ و دشنام به جان معترضان قانون احوال شخصیه تشیع افتادند، با ایدیولوژی نفرت از دگر اندیشان، اگر روزی قدرت سیاسی را به دست بیاورند، همین دگراندیشان را یا به زندان می افگنند یا اعدام می نمایند و یا ترورهای زنجیره ای را علیه آنها به راه می اندازد. وقتی آنها با چنین نفرتی از مخالفان خود حرف می زنند، چه انتظاری می توان داشت؟ وقتی به سبک حکومت ایران، از نظر آیت الله محسنی، روزنامه نگار مخالف مزدور اجانب، روشنفکر، وابسته ی صهیونیسم و غرب، و فعال حقوق زن روسپی و فاسد است، پس حذف این افراد هم مباح است و هم در راستای تحکیم ارزش های مذهبی.

بسیاری از جنبش های مذهبی متعصب و جنبش های ایدیولوژیک در قرن حاضر با همین نفرتی که از مخالفان و دگراندیشان داشتند، تبدیل به رژیم های خشونت پرور و مستبدی شدند که کشور را به قتلگاه و زندان روشنفکران، روزنامه نگاران، دگراندیشان دینی و.... تبدیل کردند.

آیت الله محسنی، بخشی از حرکت های بنیادگرایانه در افغانستان است. بازوی دیگر این جنبش، طالبان سنی مذهب هستند که وجهه مشترک هر دو ضدیت با ارزش های مدرن مانند آزادی، انسانگرایی، دموکراسی، حقوق بشر، شکیبایی، کثرت گرایی واصلاح طلبی مذهبی است. آنها این ارزش ها را منافی مذهب می خوانند و در جهت نابودی آن از وسایل خشونت بار استفاده می کنند.

مقاومت در برابر جریان آیت الله محسنی و طالبان، بر اساس ارزش های مدرنیته، از مسوولیت های شهروندی ما است. زیرا، آنها مخالف این ارزش ها اند، و به وسایل گوناگون بالای دولت ها بخاطر حذف آن از حوزه ی عمومی و خصوصی فشار وارد می کنند. هرگز کسی شش سال پیش فکر نمی کرد که کرزی زیر فشار همین بنیادگرایان قانون ضد زن احوال شخصیه تشیع را امضا کند. فشار آنها مستمر و نفوذ شان رو به گسترش اند. مشکل در این است که مردم می توانند وسیله ی ارعاب سیاسی بنیادگرایان قرار گیرند، تنها مقاومت شهروندان و فعالان مدنی در برابر فعالیت های آنها فضای بیشتر را برای آزادی های فردی و عمومی افغانها باز می نماید.