چگونه يک رسانه دزديده شد؟

اشاره: آنچه در ادامه می آيد اظهارات خانم ماری نبرد آيين می باشد که در يک گفتگو با سردبير کابل پرس^? در ميان گذاشت. خانم نبردآيين گفته بود " کابل پرس خوانندگان زيادی دارد. من می خواهم از اين طريق صدای خود را بازتاب دهم." اين اظهارات چندی پيش در کابل پرس نشر شده بود که متاسفانه علی رغم بازتاب گسترده ی آن، کدام قدمی برای بازگرداندن رسانه ی سرقت شده از سوی مراجع برداشته نشد و گمان می رود در زد و بند با مقامات، دوسيه با سکوت مواجه شده است.

چنانچه خانم جميله مجاهد " اعتراضی به اين اظهارات داشتند، در کابل پرس بدون کم و کاست نشر خواهد شد. همچنين خوانندگان عزيز و روزنامه نگاران کشور می توانند مشاهده و قضاوت کنند که آيا نهادهای دفاع از روزنامه نگاران، در اين مورد واکنش نشان می دهند و يا سکوت می کنند.

ماری نبرد آيين: من در آژانس خبری باختر کار می کردم. چند سال پيش همزمان با کار در باختر، انتشار هفته نامه ی سيرت را شروع کردم. اين اولين هفته نامه ای بود که توسط يک زن شروع به نشر شد. در آن زمان همه ی رسانه ها توجه خاصی به سيرت نشان دادند. بدليل اينکه نشان دهند که زنان نيز وارد عرصه ی کار ژورناليزم شدند.

يک روز يکی از نمايندگان سازمان يونسکو به اداره ی باختر امد و در آنجا پس از آشنا شدن با او، وی پيشنهاد داد که هفته نامه ی سيرت را از طريق موسسه ی فرهنگی آينه تمويل مالی کنند. وی نقشه ی کار در موسسه ی آينه را نشان داد که در اينجا قرار است محيطی باشد که رسانه ها بتوانند در کنار يکديگر کار کنند.نماينده ی يونسکو تاکيد کرده بود که زنان فرهنگی افغانسان بايد يک انجمن داشته باشند. ما برای تشکيل يک انجمن شروع به کار کرديم. ابتدا شش نفر انتخاب شد. از راديو دولتی مسعوده ضياء و عظيمه جليل. از تلويزيون دولتی فخريه سروش و جميله مجاهد. از آژانس خبری باختر من و نجيبه مرام.

من ماهانه 150 دالر برای انتشار هفته نامه ی سيرت از موسسه ی آينه (مدير اين موسسه آقای رضا دقتی می باشد) دريافت می کردم اما نمی دانم که آنها چقدر پول از دونر ها (تمويل کنندگان مالی) برای اينکار پول دريافت می کردند.
انجمن فرهنگی زنان تشکيل شد. خانم جميله مجاهد به عنوان رييس انتخاب شد. من به عنوان مسوول مالی و اداری. قرار شد که يونسکو انجمن را تمويل مالی کند. بعد از مدتی تصميم بر اين شد که انجمن يک راديو برای زنان داشته باشد. از زمان اتخاذ اين تصميم و دريافت پول از طرف يونسکو، مناقشات بر سر امکانات و نحوه ی مصرف پول آغاز شد. جنجال های زيادی بين من و خانم جميله مجاهد بوجود آمد. خانم جميله مجاهد امکانات را به نفع شخصی خود به مصرف می رساند، در حالی که رااديو و تمام امکانات به انجمن تعلق داشت و دارد. تمام اختيارات را خانم جميله مجاهد با فريب به دست گرفت. يک موتر برای انجمن خريداری شده بود ولی به نام شخصی خانم جميله مجاهد شد و تنها برای استفاده ی شخصی خود آن را قرار داد. ايشان راديو را نيز به نام شخصی خود درآوردند و بعد با تلاش های ما دوباره به نام انجمن شد و اکنون باز هم ايشان به نام شخصی خود درآورده است. ايشان به انواع مختلف از معاش کارکنان و کارمندان و همچنين از کريديت (اعتبار) تلفون آنان کم می کرد و به مصارف شخصی خود می رساند.

 وی کوشش کرد تا اعضای شش نفره ی انجمن را به شکل های مختلف اخراج کند. اول فخريه سروش اخراج شد. به من هم اخطار داده شد. بعد از انتخابات رياست جمهوری، راديو پول کمکی دريافت کرد که خانم جميله مجاهد همه ی آن را در اختيار خود قرار داد. در روز افتتاح راديو زلمی خليل زاد (سفير سابق آمريکا در افغانستان) دعوت شد. جميله مجاهد تبليغات دروغ راه انداخت تا نشان دهد که راديو شنونده دارد، در حالی که در بيشتر ساحات شهر، در دسترس نبود و نيست و شنونده ی زياد نداشت و ندارد. جميله مجاهد به دوستان خود گفته بود که به شماره تلفون های راديو زنگ بزنند و اظهار نظر کنند تا نشان داده شود که راديو شنونده دارد. راديو صدای زن همزمان با راديو " صبح بخير افغانستان" آغاز به کار کرده بود که اکنون بسيار از راديو صبح بخير افغانستان عقب می باشد. جميله مجاهد، پرخاش می کرد، دروغ می گفت، به انواع مختلف می خواست که مالکيت راديو را از آن خود کند. او از امکانات انجمن و راديو به نفع شخصی خود استفاده می کرد. کارگرانی که بايد در راديو کار می کردند، به خانه می برد تا کارهای خانه ی وی را انجام دهند. موتر نيز کاملا در اختيار استفاده ی شخصی خود وی بود. يک خانم در يونسکو بود به نام فروزان که به نفع خانم جميله مجاهد کار می کرد و شکايات ما را به مقامات يونسکو نمی رساند. وقت دريافت معاش به من گجفته شد که به دليل 3 ماه عدم کار معاش داده نمی شود و معاش شما بايد به تاييد جميله مجاهد برسد. عظيمه جليل هم از راديو اخراج شد. عظيمه عروسی کرده بود و به وی گفته شد که شما کار نکرديد. مسعوده ضياء بعد از عظيمه اخراج شد. کارمندان ديگری نيز استخدام شدند که پس از مدتی که معاش خود را دريافت نمی کردند و يا با کمبود به دستشان می رسيد، يا خودشان می رفتند و يا اخراج می شدند. خانم پروين و امرخيل از آن جمله بودند. افراد ديگری هم هستند مانند آقای حليم که بعد از چند ماه کار و عدم دريافت معاش، اخراج شدند. خود جميله مجاهد سواد لازم را برای نوشتن ندارد. حليم به مرکز بين المللی ژورناليزم برای شکايت آمد که بدلايل روابط شخصی خانم جميله مجاهد با مديران مرکز بين المللی ژورناليزم از وی حمايت نشد. جميله مجاهد 56 هزار دالر پول برای آموزش گرفته بود که دختران در دوره ی آموزشی چيزی ياد نگرفتند. وی به دروغ، به تمويل کنندگان نشان داد که به اين دختران چيزهای زيادی آموخته اند. وی دو استادی که می توانست تدريس کند را استخدام نکرده و سعی کرد تا جايی که می تواند، از پول ها به نفع شخصی خود استفاده کند.

گلبرگ، زنی که به عنوان خدمه در راديو استخدام شده بود، از طرف خانم جميله مجاهد وادار شده بود که کارهای خانه ی وی را هم انجام دهد. بعد از مدتی گلبرگ مادر فرزندش شد، خانم جميله مجاهد، بدون در نظر گرفتن حقوق يک کارگر و دادن رخصتی چند ماه که حق معمول و طبيعی زنان کارگر و کارمند می باشد، گلبرگ را اخراج کرد.