های!

های...‏

امیدوارم کسی را آزرده نسازم, اگرچه آرزویست محال , چون آنانیکه نمیخواهند واقعیتی را که میدانند اقرار ‏نمایند, به فرقم خواهند کوبید. ولی باکی ندارم. حقیقت را آنچنانیکه معتقدم بیان میدارم.‏

نخست به گوشه از جایگاه افغانستان در جهان کنونی نظر می اندازیم:‏

• با (43.6 سال) اوسط عمر افغانستان مقام 176 را در میان 176 مملکت مطالعه شده از خود ساخته.‏

• با داشتن کمتر از 28 فیصد باسواد بالای سن 15 سال افغانستان در مقام 150 در میان 151 ملک مطالعه ‏شده قرار دارد.‏

‏ - و بالاخره دسترسی به آب صحی : تنها 22 فیصد افغانها به آب صحی دسترسی دارند, که افغانستان را در ‏مقام 150 در میان 150 کشور مطالعه شده قرار میدهد.‏

گاهی تصور وحشتناک این حقیقت که نسل ما و نسل بعد ما و نسل های بعد آنها در چنین حالتی زنده گی ‏خواهند نمود, خواب شبانه را از چشم میبرد, میخواهم فریاد کنم, ولی فریاد راه حل نیست. میخواهم همه این ‏کابوس ترس آور بنویسم , ولی چون نویسنده نیستم , مات و مبهوت میمانم که چه کنم؟ به کدام در روم؟ ‏
نمیدانم چه وقت این ملت بیدار میشود؟ نمیدانم چه وقت مردم من مصلحت و منفعت خود را درک خواهد ‏نمود؟ های...‏

تاجیک و ترک تباران من از خراسان و آریانا قصه خوانی میکنند و اسکان ناقلین پشتون را به شمال جرم ‏نابخشودنی خوانده و با گذشت هر روز آشتی ناپذیری را در رگ رگ خود پرورش میدهند, و میخواهند ‏قصاص را از کسانی بگیرند که نه خراسان و آریانا را بر باد کرده و نه حکم انتقال توده های پشتون را به ‏شمال صادر نموده. هزاره من از عبدالرحمن خان یاد میکند و طالب را , و آنرا بهانه میسازد برای سرکوب ‏پشتون. پشتون من حوادث کابل و فاریاب و جوزجان و.. را در ذهن و دماغ جا داده و آنرا بهانه میسازد برای ‏کوبیدن ازبک و هزاره و تاجیک. وفاداران جریان راست به هواداران خط چپ طعنه و دشنام میدهند و ‏میخواهند تمام آنانرا در آتش شبیه جهنم بیاندازند, و خادمین چپ , مخلصین راست را مجرم پنداشته و ‏میخواهند آنها را از روی زمین برچیده و طعمه نهنگ در بحر هند سازند. وای بر ما که چه بد بختیم! ما به ‏جان همدیگر افتاده ایم و دشمن به چه ساده گی از این آب گل آلود ماهی میگیرد. وه که چه احساساتی و کوتاه ‏نگر هستیم. ‏

بیائید از نو آغاز کنیم!‏

‏ بگذشته گذشت زو مکن یاد – امروز مده به مفت برباد‏

بیائید با جرات به آنچه اسلاف ما ناروا و ظلم کردند اقرار نمائیم و آنرا حواله تاریخ کنیم. امروز ما رنج میبریم ‏زیرا گذشته گان اشتباه نمودند, چرا برای یک لحظه نمی اندیشیم که اشتباه امروز ما همین زجر و فلاکت را به ‏آینده گان ما به میراث میگذارد. گذشته گان در حق ما ظلم نمودند, چرا ما بخود این حق را میدهیم که بر آینده ‏گان ظلم نمائیم؟

بزرگترین معضله افغانستان نفاق است, بدون وحدت و یکپارچگی نمیتوان به رفاه رسید, تا این "ی" را از ‏تعریف توده ها برنداشته و ملیت ها را به ملت تبدیل نکنیم, هیچ روزنه امیدی به فردای روشن نیست, و ملت ‏سازی نمیتوانیم, تا زمانیکه از طعنه آنچه گذشت چشم نپوشیم و شعار های ناممکن را خاموش نسازیم.‏‎ ‎‏ چرا ‏اندیشمندان نمیخواهند بجای بحث روی طوفان نوح یا مدال ملالی که هیچ دردی را دوا نیست , بالای راهکار ‏های ملت سازی و ایجاد اعتماد بحث نمایند؟ ‏بیائید بالای من - من خاک ریخته نغمه ما-ما را سر دهیم.

از تمام دوستانیکه گاهگاهی سری به سایت کابل پرس^? میزنند تا آگاه شوند یا آگاهی دهند, خواهشمندم تا بدون ‏تبعیض بحثی سازنده را آغاز کنند تا مشکل زدا باشد تا معضله آفرین, اگر چند تن شایقین این سایت که پیروی ‏از باور ها مختلف مینمایند و مسافر راه های متفاوت استند, با گوش شنوا و عقل بینا در مورد راه حل این ‏معضل و یک نقطه آغاز برای حرکت به اتفاق برسند, یقینا سکوی خیز خواهد بود برای آغاز سفری که ‏نهایتش اعتماد و همبستگی ملت باشد.‏

به امید آن روز