پاکسازی طالبان از قندهار بدون پاکسازی آنان از ارگ ریاست جمهوری، آب در هاون کوبیدن است

در چند سال اخير جامعه ی جهانی در مبارزه ی ظاهری یا غير ظاهری با پديده ی تروريزم، بیشتر به مناطق جنوب و شرق افغانستان توجه کرده و از روند پيوستن طالبان به دولت و اشغال کليدی ترين پست های دولتی توسط آنان و گروه برادرش حکمتیار غافل مانده است.

تجربه ی چند سال اخیر نشان داده که نفوذ گسترده ی بنيادگرایان در بخش های مختلف دولتی بويژه در بخش هایی که داد و ستد مالی در جریان است، مانند وزارت مالیه، وزارت انکشاف دهات، وزارت داخله و وزارت معارف به ادامه ی سیاست های قبیله ای طالبان منجر شده و حتا مبارزه با تروريزم در جنوب و شرق نيز چندان موفقيتی نداشته است. روش کنونی مبارزه با تروريزم و در پيوند آن مبارزه با مواد مخدر، عملا گسترش نفوذ طالبان، مصرف ميليون ها دالر و افزایش تبعيض را در پی داشته است.

طالبان با نفوذ گسترده در دستگاه های دولتی، چنانکه حتا حامد کر-زی را احاطه کرده اند که او و اطرافیانش مانند صبغت الله مجددی، از آنان به عنوان برادران و عزیزان طالب یاد می کند، دو جبهه را علیه منافع مردم گشوده اند؛ از سویی با انجام حملات ترريستی و کشتار غير نظامیان و از سویی دیگر با تسلط بر شاهرگ های دولت و کنترل آن.

در کنار گروه تروريستی طالبان، گروه بنیادگرای حکمتیار نيز، نقش اساسی را علیه منافع مردم افغانستان بازی می کند. اين گروه گرچه در ظاهر، گروهی جدا از گروه طالبان می باشد، اما عملا روش مشترکی را در برخورد با مسایل افغانستان دنبال کرده است. نفوذ اين گروه در دولت چنان است که اعضای آن مانند فاروق وردک، پست های کليدی را در دولت اشغال کرده و هنوز مدعی اند که در دولت سهمی ندارند. ورود آزادانه ی اعضای اين گروه به کابل و شرکت در میهمانی های ادامه دار افرادی مانند وردک نشان می دهد که آنان از پشتوانه نيرومندی در دولت برخوردارند.
از سویی نوع برخورد جامعه ی جهانی با اين گروه ها، کشته شدن شهروندان بی گناه، مصرف ميلياردها دالر و عدم پيشرف در مبارزه با تروريزم و مواد مخدر، اين سوال را برجسته تر می کند که آيا آنان برای کمک به مردم افغانستان، به افغانستان آمده اند یا اينکه تنها به دنبال تامين منافع خود می باشند. باز گذاشتن دست بنيادگرایان در اداره ی امور افغانستان و ادعای مبارزه با بنيادگرایی، اين سوال را به پاسخ تلخی می رساند که جامعه ی جهانی تمایلی برای مبارزه با تروريزم در افغانستان ندارد.

از سویی اعضای اين جامعه ی جهانی، گاهی شعارهایی نیز برای دفاع از حقوق بشر می دهند و گروه هایی را نيز هر از چندگاهی با شعارهایی تکراری راهی ميدان می کنند. اين گروه ها بيشتر به مصرف پول و زد و بند مشغول اند و گاهی نيز، با همان سياست قبیله ای بنيادگرای معروف کريم خرم عضو گروه گلبدين حکمتيار، به جان زبان، تاريخ، فرهنگ و هويت ديرينه ی مردم می افتند.