برگشت دیموکراسی آرزوی مردم افغانستان بود

بیشتر از سه دهه جنگ افغانستان را شدیداً خساره مند ساخت .

تاسیسات دولتی ، امکان شخصی ، جاده ها ، شفاخانه ها ، مکاتب و مدارس همه ویران شدند.

کشته شدن نزدیک به دو ملیون انسان در این کشور قصه های درد ناکی دارد .

اگر در یک نظر کلی به دهه 70 هجری شمسی برگردیم ، میابیم که آن شصدهزار شهروند پایتخت را حالا با خود نداریم که قربانی خشونت های تنظیمی شده اند .

بعد از این واقیعت های تلخ استقرار یک نظام دیموکراتیک یکی از امید های همه مردم "افغانستان" به خصوص شهرنشینان پایتخت بود ، اما عده که با فرار از خانواده هایشان به کوه ها متواری شدند و به نام های گوناگون چون ........ در تلاش و فریب مردم افغانستان بودند نتوانستند جلو این آرزوی مقدس مردم افغانستان را بگیرند.

این گروه ناراضی ، پایتخت و دیگر شهر های" افغانستان" را با خون صدها هزار طفل ، زن ، مرد و دختر رنگین ساختند .

اما افغانها با قربانی آشنا بودند .

چندین دهه گذشت ، سر آنجام سپتمبر سال 2001 میلادی فرا رسید و تغیر سرنوشت ساز در افغانستان رخ داد .

پس از فروپاشی نظام طالب ها در افغانستان ، خوابهای مردم این کشور دارد با واقیعت میپیوندد.

برگشت ملیون ها افغان به کشور ، بازسازی هزاران کیلومتر سرک ، اعمار صدها باب مکتب ، بیمارستانها و دیگر تاسیسات دولتی یکی از آرزوهای مردم فقیر و ناتوان ما بود که حالا با واقیعت پیوسته است .

پیشرفت های 6 ساله در ساحه مطبوعات را میتوان به عنوان یکی از دست آورد های دیگری حکومت دیموکراتیک افغانستان خواند .

برگشت بیشتر از شش ملیون طفل به مکاتب ، بازسای پوهنتون ها ، لیلیه ها ، ورزشگاه ها را نیز میتوان بخشی از خانواده ی این پیشرفت کلی در کشور دانست .

با آن هم اشخاص ماجراجو و اختشاش گر ، که طول 6 سال اخیر حد اقل یک بار نیز از کابل بیرون نرفته اند ، و بارها بالای حکومت به رهبری ریس جمهور "حامدکرزی" انتقاد نموده اند ، باید برای یک مرتبه به پیشرفت های اخیر نظر بیندازند ، و از این اگاه شوند که آیا ما شش سال پیش از امروز در چنین وضیعت خوبی زندگی مینمودیم؟

آیا دختران ما میتوانستند مکتب بروند؟

آیا انترنت را میشناختیم؟

آیا کمپیوتر و موترهای مادل روز را دیده بودیم؟

و آیا گوش های ما از شندین صدای فیرگلوله در امان بود؟

"آنها خوب میدانند ".

لازم است تا این بیماران که ظاهراً خود را از همه چیز آگاه میدانند ، حد اقل خود را صرف برای یک بار در باره 14000 پروژه عمرانی که همین اکنون در کشورشان به راه انداخته شده است آگاه سازند .

تمسخر به لهجه و یا الفاظ یک ریس جمهور منتخب را که با کسب بیشتر از 17 ملیون رای مردم در راس حکومت دیموکراتیک قرار گرفته است ، شجاعت ، فصاحت و ادبیات شناسی نمیتوان شمرد .

این ادیب بودن نیست بلکه نادانی و کم ظرف بودن شخص منتقد و توهین به همه مردم افغانستان و به خصوص قوم پشتون کشور ماست .
قوم که در تاریخ افغانستان با شجاعت ، متانت ، دلیری و غزت از آن یاد شده است .

در یک نظام اسلامی چون افغانستان ، ریس جمهور باید بازگوه کننده درد های مردم به زبان و لهجه مردم برای آینده بهتر مردم و به خواست مردم باشد .

خلاصه اینکه اگر به حد اقل 11 سال قبل از امروز و پیشتر از آن نظر بیندازیم ، کشور ما در دوره های مختلف دارنده ریس جمهوران فصیح و بلیغ بود اما به درد مردم ما نخوردند.

افغانها حتی پروفیسور را نیز آزمایش کردند ، شخص را که هنگام سخنرانی کلمات انگلیسی را با عربی و عربی را با فارسی مخلوط مینمود و به باورش که گویا دانشمند است مردم را فریب میداد.

هزاران تن در ادوار همین روسای که بیماران روانی امروز آنها را فصیح و بلیغ عنوان مینمایند کشته و بی عزت شدند .

به باور این بیماران منتقد روانی که گاهی خود و گاهی ریس جمهور و زعیم ملیون ها افغان را توهین مینماید ، فصاحت و بلاغت بهتر از غزت ، سر و مال افغانها است .

با گذشت سالها درد و رنج هنوز هم از پاه نه افتاده ایم .

این یک واقیعت است که پس از هر مصیبتی ، خوشی یی نیز پدید می آید اما افغانها باید حالا صبر و حوصله نموده و مشکلات ی اندکی را که با آن روبرو اند با متانت و سربازی تحمل نمایند .

حالا ما از دوره ی تاریک تاریخ وارد فضای روشن باهمی ،برادری دوستی و برده باری شده ایم .

میگویند "صبر تلخ است اما نتیجه شرین دارد" .

کسانی که خون همسگرانشان را بارها در بازار های جهانی به معامله گذاشته ، فرزندان شان را آوره و بی سرنوشت ساختند ، هنوز نیز در تلاش اند تا برای فروش عقاید و فرهنگ خود بازاریابی نمایند .

این دسته کوچک و ناراضی ناکام ، که حالا اندک اندک از پست های دولتی کنار زده میشوند هنوز نیز از پول جامعه جهانی تغذیه میشود.

چاره ی ندارند ، هیچ چیزی جز بربادی ، بی احترامی و توهین را نیاموخته اند زیرا آن قسمت عمر خود را که باید تحصیل منیمودند در مغاره ها سپری نموده اند .

مردم افغانستان نباید فریب این دسته ی از تفنگ داران را بخورند که سودشان را در جنگ و ویرانی افغانستان جستجو منیماند .