بې انصافي

وايي: يوه پاخه سړي چي شناوۍ ږيره يې وه يوه ښايسته ښځه وليدل، نو يې ورته و ويل: که مېړه او خاوند لرې نو الله دي په هغه کي برکت در کښېږدي، او که يې نه لرې نو مي خبر که، ښځي ورته و ويل: لکه چي غواړې نکاح را سره وکړې؟ سړي ويل: هو.
ښځي ويل په ما کي يو عيب سته، سړي ويل: هغه عيب دي څه شي دى؟ ښځي ويل: په سر کي مي سپين ورېښتان سته، سړي د خپل بوده قيضه وښورول او رهي سو لکه دغه عيب چي يې نه سو خوښ. 
ښځي پسي ور ږغ کړه: او ويل: صبر وکه په والله زما عمر شلو کلو ته نه دى رسېدلى او ما په خپل سر کي يو سپين ورېښته هم نه دى ليدلى، خو زما دا خوښه وه چي په دې دي پوه کړم : چي زما هم په تا کي هغه څه يا هغه شی نه دى خوښ يا مي بد ځني راځي کوم چي ستا په ما کي نه دى خوښ. يعني: که ته زما د سپين سر څخه ځغلې نو دا دي څنګه زړه ته لويږي چي زما دي ستا سپينه ږيره خوښه وي