گردگیری برای آغاز دوباره

کاغذ ها
را که روی میز انبار کرده ام کنار می زنم تا قلم را بیابم، قلم را که به دست می
آورم، کاغذها به روی زمین می پاشند و این باعث می شود عصبانی تر از قبل شوم. این
روزها نمی دانم چرا اینگونه ام. خسته، عصبانی، کینه توز و گاهی بد طینت. حس می کنم
نیروی از درون مرا وا می دارد تا از همه چیز نفرت داشه باشم. این روزها، شاید از
هشت – نه ماه بدینسو، یاد گرفته ام مخالفت کنم، از بعضی
چیزها-آدم ها، بدم بیاید و از آنها انتقاد و بدگویی کنم.

هر بارکه نوشته
های ناتمام را باز  می کنم، تصمیم
می گیرم که یکی از آنها را ویرایش و پست کنم؛ اما باز هم انگشتانم خشک می
شوند، حتا یک کلمه هم نمی نویسند. نوشته های وعده شده به آذرشین را هنوز هم ننوشته
ام، از بعضی آنها چند ماهی می گذرد و من جز چوکات کلی نوشته ها چیزی ندارم که برایش
بفرستم. هر روز من هستم، دفتر نیمه تاریک کارم با پرده های کشیده که چشمان خسته ام
را از باغ سرسبز محروم می کند، این پرده های قشنگ؛ دیوار بزرگی میان من و دنیایی بیرون
کشیده؛ دیواری که گاهی ماه ها هم فراموش می کنم از بالای آن سرک کشیده و به
رهگذران سلامی بکنم. چقدر دلم برای دیدن دنیا بدون قاب پنجره ها تنگ
شده! چقدر دلم می خواهد مثل سالهای قبل که دست به جیب زیر باران با گل و آب آواز
می خواندم، تکرار شود!

استاد در
ایملی برایم نوشت: « چند بار به وبلاگت رفتم، چرا نمی نویسی؟ از همه چیز مهمتر
برایت نوشتن است، که بایست آن را دوام بدهی.» وبلاگم را باز می کنم و به تاریخ
آخرین نوشته می نگرم، بر می گردد به دلو 89! تنها این تاریخ نیست که این گونه در
سال گذشته گیر کرده، تقریبا خودم هم در سال گذشته مانده ام. آهسته آهسته، در محیطی
که روزهایم را سپری می کنم، حل می شوم. نخواسته چارچوب عجیبی برای خودم درست کرده
ام.

می خواهم اینجا را گردگیری کنم، می خواهم دوباره از
همه چیز بنویسم، می خواهم همینگونه سبز نگهش دارم. نمی خواهم در روزمره گی ها گم شوم؛
می خواهم همانی که بودم باشم. آرزو دارم بتوانم!