تجاوز و مجازات اجتماعی

در هفته‌ ای که گذشت زنی به نام گلدسته توسط چهار فرد مسلح در غور مورد تجاوز جنسی قرار گرفت. در حالی که نسیم، حفیظ، نصرالدین و شمس الدین، این چهار مرد که بدون شک خود را مسلمان می دانستند و در مورد تحصیل، ازدواج و سایر آزادی های دختران و زنان خود روزانه حکم صادر می کردند، به گلدسته تجاوز می نمودند، چهار تن از دوستان شان نزدیک دروازهء او ایستاده بودند تا کسی نتواند مانع جنایت شان شود. مقامات محلی هم بعد از مدتی از این تجاوز آگاه گشتند، اما گویا توانایی، و یا هم ارادهء، عدل کردن را نداشتند.

تجاوز های جنسی در سراسر دنیا اتفاق می افتد، اما آنچه مختص به افغانستان و چند کشور دیگر که در حال توسعه اند است، اینست که قربانیان و بازماندگان این جنایات مجازات می شوند، نه جنایتکاران و متجاوزین. در افغانستان، وقتی زنی مورد تجاوز قرار می گیرد به ندرت مردی حاضر می شود با او ازدواج کند چون به زن در حد بکارتش احترام می شود و فرقی نمی کند اگر این پرده توسط تجاوز دریده شده باشد، باز هم زن باید مجازات گردد. علاوه بر آن، اگر زنی که مورد تجاوز قرار گرفته حامله شود، به احتمال زیاد مجبور می شود با همان مردی که کرامت انسانی را زیر پا گذاشته و به روح و بدنش بی احترامی کرده ازدواج کند. این در صورتیست که او «خوشبخت» باشد و خودکشی نکند و یا توسط دولت به جرم «زنا» زندانی نگردد. بعد از ازدواج او باید شبانه تا مرگ طبیعی اش و یا تا زمانی که خودسوزی می کند توسط همان مرد مورد تجاوز قرار بگیرد، اما البته براساس قانون چون او شوهرش هست، این بار دریده شدن توسط او، هر چند به زور باشد، تجاوز خوانده نمی شود. او باید تا زمانی که می میرد علاوه بر گرم کردن بستر شوهر، خانهء او را بروبد، لباس های او را بشوید، مهمانانش و خانواده اش را قدر کند، اطفالش را بپروراند، روی زمین هایش کار کند و حتی حیواناتش را نگهداری کند.

علاوه بر آن، براساس ادبیات رایج، بعد از این که گلدسته مورد تجاوز قرار می گیرد، مردم او را «بدنام» می خوانند. همه نزدیکان او از روی ترحم پچ پچ کنان می گویند: «بیچاره را بدنام کردند.» او، نه متجاوزینش، این لکهء بدنامی را تا ابد با خودش خواهد برد چون جامعه به هر صورت باید او را اداره کند و بدنش را نگهبانی و مالکیت کند. علاوه بر آن، پدر و شوهر او بعد از این «بی ناموس» خوانده خواهند شد. همه خواهند گفت که به ناموس آنها تجاوز شده است، چون زن چیزی نیست به جز از ناموس و ملکیت مردانش و اگر او مورد تجاوز قرار گیرد، عزت مردان خانواده اش از بین می رود، نه عزت مردانی که تجاوز کرده اند. هیچ کسی به فکر این نیست که مردان متجاوز را اداره کند. با آنان چنان برخورد می شود که گویا این لجام گسیخته گی جزیی از فطرت مردانهء شان هست. مردان قهر می شوند، غیرت دارند، زور دارند و بلاخره محافظان نوامیس، که زنان باشند، هستند. چگونه امکان دارد برای مدتی طویل آنها را از وظیفهء مقدس نگهبانی کردن دختران و زنان شان، همچون چوپان هایی که گوسفندد هایشان را می چرانند، هست باز داشت؟ متجاوزین، اما، بدنام نمی شوند بلکه اگر زندانی شدند، بعد از چند ماهی رها می شوند تا زنان دیگری را زیر پاهای خود له کنند.

بعد از تجاوز بر گلدسته، او پند عبرتی خواهد شد برای دیگران. مردم وقتی دختران خود را از بیرون رفتن منع می کرده می گویند: «اگر بیرون بروی همان بلا سرت می آید که سر گلدسته آمد.» مردم پسران خود را از ایستادن در مقابل زورگویان باز می دارند و می گویند: «شله ات را بخور و پرده ات را بکن. اگر در مقابل آنها چیزی بگویی مادر تو را هم چنین می کنند.» چون متجاوزین مجازات نمی شوند، هیچ کسی نخواهد گفت: «تجاوز نکن ورنه تو هم زندانی یا اعدام خواهی شد.»

مشکل گلدسته فقط زورگویان وحشی ای که به او تجاوز کردند و دولتی که در دادن عدالت به او ناکام ماند، نیست. مشکل تجاوز به زنان، مشکل همهء جامعه هست؛ جامعه ای که در آن مورد تجاوز قرار گرفتن شرم بزرگتریست از تجاوز کردن. این جنایت تا زمانی کاهش نمی یابد و از بین نمی رود که ما، مردم این جامعه، بیاموزیم که زنان را به خاطر انسانیت شان، نه به خاطر بکارت شان و یا به خاطر این که ناموس مردان شان هستند، احترام کنیم. فرهنگ تجاوز تا زمانی ناپدید نمی شود که متجاوز «بدنام» و زن احترام نگردد.

یادداشت: این نوشته برای اولین بار در هفته نامهء راه مدنیت به نشر رسید.

This article here in English.

دسته‌بندی شده در: مقالات