مگو «شرط دوام دوستی، دوری است»

به دوستی که همیشه به مهرش زنده ام

همین عقلی که با سنگ
حقیقت، خانه می­سازد

زمانی از حقیقت­های
ما افسانه می­سازد

سر مغرور من! با میل
دل باید کنار آمد

که عاقل، آن کسی باشد
که با دیوانه می­سازد

مرنج از بیش و کم، چشم
از شراب این و آن بردار

که این ساقی به قدر
«تشنگی»، پیمانه می­سازد

مپرس از من چرا در پیله­ی
مهر تو محبوسم؟

که عشق از پیله­های
مرده هم پروانه می­سازد

به من گفت: ای بیابان­گرد
غربت کیستی؟ گفتم:

پرستویی که هر جا می­نشیند،
لانه می­سازد

مگو «شرط دوام دوستی،
دوری است»؛ باور کن

همین یک اشتباه، از
آشنا، بیگانه می­سازد

فاضل نظری