ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق

در میانه نفاقی که سال­هاست از
تعیین «عید» در افغانستان میان مریدان «ریاض» و «تهران» در افغانستان برخاسته است
و تا حماقت باقی است، ادامه خواهد داشت، سخن حافظ،، مرجع عشق و رندی و خردورزی، حجت
موجه ماست: 

روزه یک­سو شد و عید
آمد و دل­ها برخاست

مَی ز خُم­خانه به جوش
آمد و مَی باید خواست

توبه­ی زهدفروشان گران­جان
بگذشت

وقت رندی و طرب کردن
رندان پیداست

چه ملامت بود آن را
که چنین باده خورد

این چه عیبی است بدین
بی خردی وین چه خطاست

باده­نوشی که در او
روی و ریایی نبود

بهتر از زهدفروشی که
در او روی و ریاست

ما نه رندان ریاییم
و حریفان نفاق

آن­که او عالم سرّ
است، بدین­ حال گواست

فرض ایزد بگذاریم و
به کس بد نکنیم

وآن­چه گویند روا نیست،
نگوییم رواست

چه شود گر من و او چند
قدح باده خوریم

باده از خون رَزان
است، نه از خون شماست

این چه عیبی است کز
آن عیب خلل خواهد بود

وَر بُوَد نیز چه شد،
مردم بی­عیب کجاست؟

حافظ شیرازی