آقا/خانم اجازه! روزت مبارک

۵
اکتبر (۱۳ میزان/مهر)، روز جهانی «آموزگار» بر همه آموزگارانی که با جان و دل برای
آموزش می‌کوشند، فرخنده باد و نیز بر همه دانش‌آموزان و دانش‌جویانی که آموزگاران خویش را ارج می‌نهند.

در طول سال‌های دانش‌اندوزی‌ام، تجربه و لذت
آموختن نزد آموزگاران خوب فراوانی را به دست آورده‌ام، ولی در میان همه، یاد این‌ها
برایم روشن‌تر است: «حسین مُکاری» ( آموزگار سال اول و دوم دبستان)، «شهابی»
(آموزگار سال پنجم)، «رسولی» (آموزگار زبان عربی سال اول راهنمایی)، «توحیدی»
(آموزگار زبان انگلیسی دوم راهنمایی)، «مطیع» (آموزگار ریاضی سال سوم راهنمایی)،«بصیری»
(آموزگار ورزش دوره راهنمایی)، «نامدار» (آموزگار دستور زبان فارسی و انشای سال
اول دبیرستان)، «بهادری» (آموزگار ریاضی سال دوم دبیرستان)، زنده‌یاد «جعفرزاده»
(آموزگار زبان انگلیسی سال سوم دبیرستان) و مدیر مدرسه‌ای هم‌چون «محمدابراهیم
محمدی» (مدیر دوره دبستان) و معاونان مدرسه هم‌چون: «سجادی» (دوره راهنمایی) و
«محمد محمدی» (دوره دبیرستان)، دکتر «سعید شیرکوند» (استاد اقتصاد و مالیه
دانشگاه)، دکتر «مرتضا نجفی اِسفاد» (استاد حقوق بین‌الملل)، دکتر «هدایت‌الله
فلسفی» (استاد حقوق بین‌الملل)، دکتر «سید احمد حسینی» (استاد زبان انگلیسی و
ترجمه) و‌ ... .

از این استادان و آموزگاران مستقیم که بگذریم،
استادانی هستند که آدم با کتاب‌هایشان آموختنی‌هایی را آموخته است که باید به وقتی
دیگر از آن‌ها یاد کرد. در این میان، نام دو استاد دیگرم را باید ببرم که همیشه
مدیون مهربانی‌های ویژه و نگاه انسانی‌شان بودم و هستم: دکتر «احمد عزتی‌پرور» (آموزگارم
از دوره دبیرستان تا کنون که همیشه مرهون مهرش هستم) و دکتر «محمدسرور مولایی»
(آموزگار خوب اخلاق که از یک دهه پیش تا کنون افتخار هم‌نشینی با ایشان نصیبم شده
است). خدا همه آموزگاران تلاش‌گر را در سراسر جهان پایدار بدارد.

و یادی کنم از آموزگار همیشه زندگی‌ام، پدرکلانم
که راهی برایم گسترد که بتوانم از خرمن دانش و اخلاق این همه انسان وارسته بهره‌مند
شوم. به یقین، او، آموزگار اصلی‌ام در زندگی بود.