ستاره

آی مردم، برای ستاره ننویسید. قلم های تان را در جیب کنید و لپ تاپ های تان را خاموش. سر از فردا، خود تان بهتر زندگی کنید. در مقابل خشونت، هر چند خورد باشد، در خانواده، همسایه گی، صنف ها و محل کار تان ایستادگی کنید. دفعۀ دیگر دیدید مردی زنی را می زند، خاموش نباشید. وقتی صدای جیغ زن همسایه را شنیدید، خود را به خوابیدن نزنید. وقتی داغ لت و کوب را روی دستان و صورت همکار تان می بینید، تیر تان را نیاورید. وقتی همصنفی دختر تان به صنف نمی آید چون برادرش نمی گذارد، سکوت نکنید. وقتی دختر خالۀ تان در پانزده ساله گی نامزد می شود، در نامزدی اش نرقصید. کاری کنید. نه فقط برای ستاره، چون حافظۀ کوتاه مدت تاریخی ما گواه است که او نیز فراموش خواهد شد، بلکه برای همه زنان و همه انسان هایی که روزانه در خاموشی و ذلت خشونت و تجاوز و آزار و اذیت را تحمل می کنند چون پشتیبانی ندارند و چون از ملامت شدن توسط من و شما می ترسند. برای ستاره اگر کاری می کنید، جمع شوید و بروید مقابل وزارت عدلیه بنشینید تا این که جوابی بگیرید. لطفا روی فیس بوک ننویسید تا برای چند لجظه وجدان تان راحت شود و فردا او نیز چون سحرگل، انیسه و ممتاز فراموش تان شود.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها