شاهد شیرین‌لبم بوسه نهان می‌دهد

شیوه‌ی خوش‌منظران، چهره نشان دادن است

پیشه‌ی اهل نظر، دیدن و جان دادن است

چون به لبش می‌رسی، جان بده و دم مزن

نرخ چنین گوهری، نقد روان دادن است

خواهی اگر وصل یار، از غم هجران مـنال

زان‌که وصولِ بهار، تن به خزان دادن است

چشمِ وی آراسته ابروی پیوسته را

زان‌که تقاضای ترک، زیبِ کمان دادن است

سنبلش اَر می‌برد صبر و قرارم، چه باک

تا صفت نرگسش، تاب و توان دادن است

شاهد شیرین‌لبم بوسه نهان می‌دهد

آری، رسم پری، بوسه نهان دادن است

یار خراباتی‌ام رطلِ گران داد و گفت:

شغل خراباتیان، رطلِ گران دادن است

دوش، هلاک مرا، خواجه به فردا فکند

چون روش خواجگی، بنده امان دادن است

گر به تو دل داده‌ام، هیچ ملامت کن

عادت پیر کهن، دل به جوان دادن است

میرزا عباس فُروغی بَسطامی (۱۲۱۳ ـ ۱۲۷۴ هـ.ق)

رطل: پیمانه شراب