احمد ظاهر، فراتر از سنت های دست و پاگیر

دیدار با امیرعباس هویدا، صدراعظم ایران
طبع شوخ احمد ظاهر پروای مقام و منصب را نداشت. شاید می‌دانست که این حکایت‌های نام آوران و بزرگان است که گوش به گوش می رود و نقل هر مجلس می شود نه از گمنامان و مردم عادی جامعه. آنچه او به امیرعباس هویدا نخست وزیر سابق ایران گفت، از آنچه او در مقابل شاۀ افغانستان انجام داد، هیچ کمی نداشت.

مرحوم هویدا در ملاقات شان به منظور امتنان برایش گفته بود: مرسی! احمدظاهر جواب داده بود:"تنک یو، وری مچ". برای نخست وزیر تعجب آور بود که چرا کسی که تا به حال با او فارسی حرف می زد، به یکباره انگلیسی صحبت می‌کند. احمدظاهر گفته بود: چون شما هم با من به فرانسوی صحبت کردید! این یعنی استدلال طنزآمیز در مقابل بعضی ادعاهایی بود که گویا افغان‌ها فارسی را درست صحبت نمی‌کنند.

 [2]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]

رابطه با پدر صاحب منصبش
وقتی در یک محفل عروسی داخل شد، به مجرد آمدن او، پدرش، محمدظاهر که زمانی صدراعظم مملکت بود، از جا برخاست و محفل را ترک کرد. یکی پرسید که ظاهر جان، صدراعظم صاحب کجا رفتند؟ او با انگشت به سوی خود اشاره کرد و جواب داد: جایی که این ظاهر باشد، آن ظاهر را صبر است. 
البته میان پدرِ صدراعظم و پسرِ هنرمند ولی احترام متقابل وجود داشت و هر دو از جایگاه خود در جامعه کم و بیش آگاهی داشتند.

در دعوتی که در باغ شکر دره، ظاهر هویدا (آوازخوان مشهور افغان) و خانم او مهمان احمدظاهر بودند، وقتی پدر احمد ظاهر خواست به مجلس آنها بپیوندند، اول کسی را فرستاد و از احمدظاهر اجازۀ شرکت در مجلس خصوصی آنها را طلبید. بعد که اجازه داده شد، به آنها پیوست. 

همان جا پسر از حرف‌های آن روز پدر چنین برداشت کرد که گویا می خواهد بگوید شهرت او مدیون پدر صدراعظم اوست. به پدر گفت: بیایید به بازار شکر دره برویم و ببینیم که کدام یک از ما دونفر می تواند بدون پول، یک کاسه ماست از یک دکان بگیرد. هم چنین به پدرش گفته بود: خواهیم دید جنازۀ کدام یک از ما با شکوه تر بدرقه خواهد شد. 
طنز سرنوشت این بود که احمدظاهر در گپ های خود کاملاً حق به جانب ثابت شد.
 [3]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]