سه‌گانه گوسپندی

یک ـ دعوایی که چند ماهی است سر لحاف ملا راه افتاده و تقدیر منحوسی که بر پیشانی این سرزمین نوشته شده است که باید مِلک طِلق بعضی‌ها باشد، با هیچ ترفندی، پایان یافتنی و برطرف شدنی نیست. گویا به گفته حافظ، گلیم بخت و پرچم این قوم را که با «سیاه» بافته‌اند، نمی‌توان سفید کرد.

دو ـ خیمه‌شب‌بازی مضحکی که فعلا رقیبان نیکتایی‌پوش در «دُم‌وکراسی‌خانه» افغانستان روی پرده برده‌اند، در کنار مظلوم‌نمایی ماهرانه حامد جان کرزی و قدرت حاکم، گاه تهوع‌آورتر از درام‌های بی‌ سروته بالیوودی، هالیوودی و خالیوودی است. شاید بهتر باشد سازمان ملل متحد و دیگر کشورهای جهان که ممکن است نیت خیری هم داشته باشند، از سر این سرزمین دست بردارند و سر خویش گیرند؛ چون این کار به هیچ صراطی مستقیم نمی‌‌افتد. 

سه ـ بعضی از منورالفکرهایی که به نفع یکی از دو طرف انتخابات وارد صحنه شده‌اند، در توجیه هر رقم بی‌نزاکتی و بداخلاقی آدم‌های دار و دسته خود و مطهرسازی آنان دست بالا را دارند. هیچ کدام از سردمداران و بسیاری از اطرافیان دو تیم انتخاباتی در مدیریت مجموعه‌های دولتی و غیر دولتی زیردستشان در طول این یک دهه سابقه درخشانی از پاک‌دستی ندارند. از جنایت و خون‌ریزی‌ خود و معاونان و مدیران تیمشان هم در دوره جنگ‌های داخلی نمی‌توان گذشت. با این حال، آدم درمی‌ماند کسی که بر رفتارهای امرخیل‌ها و هم‌پالکی‌هایش نقد جانانه می‌نویسد، چگونه از دم خروس خونینی که از زیر عبای خودشان بیرون زده، غافل است؟ هم‌چنین کسی که امرخیل‌ها را تطهیر می‌کند، چگونه روی نگاه کردن به مردم دارد؟ ما را به رخت و چوب شبـانی فریفته‌اند این گرگ‌ها که سال‌هاست با گله آشنـایند.