انفجار انتحاری سازماندهی شده برادران کرزی در سالن نمایش استقلال

تا حالا بمبگذاران انتحاری از قوم های هزاره، تاجیک و ازبک نبوده اند. چرا سردمداران پشتون حاکم بر کشور افغانستان، تمام یک سرزمین تاریخی و فرهنگ، هنر و اقتصاد یک ملت چند میلیونی را گروگان گرفته اند؟

چرا «پشتون» به قیمت «جان خود» و «جان همنوع» خودش باید حاکم باشد؟ آیا چنین حکومت کردنی لذتی هم دارد؟

حکومت کردن بر مردم ناامید از دست انتحاری و اقتصاد فلج، مردم معلول در بمب گذاری های این سال ها ـ که بیش از جنگ با شوروی و جنگ های داخلی بوده ـ ، مردم روانی شده از دست انتحار، مردم عقب مانده از اقتصاد و تحصیل بر اثر ناامنی های انتحاری چه لذتی دارد که حاکمان پشتون از نوع کرزی و غنی آن به آن افتخار می کنند؟ 

یک کودک افغانستانی هم می داند که طالبان، «دشمن» اوست. «دشمن» یعنی این که «طالب»، «برادر» او یا «مخالفت کننده» با او نیست.

تا وقتی که پشتون های رسیده به قدرت، کشور را فقط «افغان ستان» (پشتون ستان) بدانند یا بخواهند، «افغانستان» تشکیل نخواهد شد. تا این سیاست ادامه دارد، هویت ملی حتا به صورت نیم بند هم ایجاد نمی شود. تا چنین است، وحدت ملی و ملت، خواب های آشفته ای است که همه را بی خواب می کند.

تا وقتی که سیاست بازان، همه مردم از جمله اهل فرهنگ افغانستان را که به سالن های نمایش و کتاب خانه و کتاب فروشی ها می روند، خرد می پندارند و پشتون به انتحارش افتخار می کند، این کشور، کشور نمی شود.

البته که ما به راه خود می رویم و شما به راه خود بروید. امید هنوز زنده است. انتحار فقط مرگ است. ما بهشت شما را نمی خواهیم. ما را با بهشت شما هیچ پیوندی نیست.

لیسه استقلال!

یادم هست یک بار هادی هزاره را که باهم قصد ورود به محوطه لیسه استقلال را داشتیم، ماموران تلاشی دم در کلی اذیت کردند. از محتویات جیبش تا داخل کفش هایش را گشتند و فقط توهین کردند!

حالا یک جوینده ی حوریان بهشتی، غسل کرده و کلید بر گردن داخل سالن نمایش خودش را منفجر میکند.

یاد یک قول مهدی اخلاقی افتادم که یک گارد بهش گفته بود: ایستاد شو، کدام انتحاری نباشی.

او هم پاسخ داده بود: کدام انتحاری تا به حال هم چهره ی من بوده؟ از من کرده که تو خیلی شبیه همان هایی!

صفحه فیس بوک یاسر بیانی