بی خبری از سرنوشت هزاره های ربوده شده؛ بی توجهی دولت همراهی با آدم ربایی و تروریزم می باشد!

کابل پرس^?: با گذشت چند روز از ربوده شدن 30 مسافر هزاره در مسیر راه کابل، هنوز هیچ اطلاعی از سرنوشت آنان در دست نیست و دولت افغانستان نیز تلاش خاصی را برای رهایی این مسافران روی دست نگرفته است. یک روز پس از رهایی این مسافران، وزارت داخله ی افغانستان اعلام کرده بود که به نیروهای امنیتی محل دستور داده شده تا عملیات رهایی آنان را آغاز کنند. با این وجود هیچ نشانه ی عملی از اقدام آنان دیده نشده و وزارت داخله پس از آن همچنان سکوت اختیار کرده است. در کنار این مورد، برخی از موسفیدان با افراد با نفوذ پشتون وارد گفتگو شده اند تا آنان زمینه ی رهایی مسافران هزاره را فراهم کنند اما این گفتگو ها هم نتیجه ای نداشته است.

این اقدامات محدود در حالی صورت گرفته که مقامات محلی تلاش دارند تا رهزنان و جنایتکاران طالب را از این آدم ربایی برائت دهند. چنانکه برخی از مسافرانی که با همان اتوبوس ها به کابل رسیده اند می گویند، ربایندگان به زبان پشتو صحبت می کرده اند، و مقامات محلی اما می گویند آنان به زبان هایی صحبت می کرده اند که قابل تشخیص نبود. در همین حال مسافرانی که به کابل رسیده اند می گویند که نیروهای امنیتی براحتی می توانستند افراد ربوده شده را در همان روز آزاد کنند اما چنین نکردند.

با کنار هم گذاشتن قطعات این پازل بخوبی نقش طالبان و همراهی مقامات در این آدم ربایی مشخص می شود. طالبان همانگونه که لباس نیروهای امنیتی را به تن می کنند، خود را نیروهای داعش جا زده و اقدام به آدم ربایی کرده اند. بدیهی ست که این افراد براحتی می توانند خود را در قالب سازمان تروریستی بین المللی تر جابجا کنند.
در چنین حالاتی ریاست امنیت ملی افغانستان وظیفه ی اصلی را بر عهده دارد تا بلافاصله محل دقیق ربوده شدگان را یافته و به کمک سایر ارگان های امنیتی آنان را آزاد سازد. با این وجود این ریاست نیز گویی رفتاری قومی داشته و تاکنون هیچ اقدامی را در مورد انجام نداده است. این نوع برخورد تنها معنای همراهی با آدم ربایان و حامیان آنان است.

ادامه این شرایط تنها نتیجه ای که دارد این است که جان 30 تن از مسافران گرفته خواهد شد، صف بیندی ها میان مردم پشتون و سایر گروه های قومی بیشتر می شود و آنانی که هر روز قربانی جنایت طالبان و عوامل حکومتی آنان می باشند، خود دست به سلاح خواهند برد تا در فقدان نیروی ملی امنیتی، از جان و مال خود دفاع کنند.