«به سنگ‌سنگ بناها، نشان دست من است‌»

پیش‌کش به همه پدران و برادران کارگرمان که پاک، بردبار و آبرومند زندگی می‌کنند و «آموزگار آزادگی» هستند؛ همان‌ها که با همه دشواری‌ها، «من» و «تو» را پروراندند تا «قلم» در دست بگیریم و «آینده‌»ای دیگر رقم زنیم. امیدشان را ناامید نخواهیم.

هم‌چنین یاد باد فداکاری «مادران» و «خواهران» شکیبایی که دهه‌هاست در روزهای سخت «جنگ»، «انتحار» و «بی‌تکلیفی کشور» یا در «دنیای مهاجرت»، رنج نبودن سرپرست و نان‌آور خانه و دشواری کار طاقت‌فرسا را بر دوش می‌کشند و نیز «کودکان و نوجوانانِ کار» که پیش بی‌دردان سر خم نمی‌کنند.

بر «فرزندان کارگر» هم خجسته باد این روز که «آبروی پدر» به خوبی نگاه می‌دارند.

ـــــــــــــــــOــــــــــــــ
قصّه‌ی سنگ و خشت‌
به نوجوانان كارگر هم‌وطنم‌
ـــــــــــــــــOــــــــــــــ

ديدمت صبح‌دم در آخر صف‌، كوله‌ی سرنوشت در دستت‌
كوله‌باري كه بود از آنِ پدر و پدر رفت و هِشت در دستت‌

گرچه با آسمان در افتادي تا كه طرحي دگر دراندازي‌
باز اين فال‌گيرِ آبله‌رو طالعت را نوشت در دستت‌

بس كه با سنگ و گچ عجين گشته‌، تكّه‌چوبي در آستين گشته‌
بس كه با خاك و گِل به‌ سر برده‌، مي‌توان سبزه كِشت در دستت‌

شب مي‌افتد و مي‌رسي از راه با غروري نگفتني در چشم‌
يك سبد نان تازه در بغلت و كليد بهشت در دستت‌

كاش مي‌شد ببينمت روزي پشت‌ِ ميزي كه از پدر نرسيد 
و كتابي كه كس نگفته در آن، قصّه‌ی سنگ و خشت‌، در دستت‌

بازي‌ات را كسي به ‌هم نزند دفترت را كسي قلم نزند 
و تو با اختيار خط بكشي‌؛ خطّ يك سرنوشت‌، در دستت‌
ـــــــــــــــــOــــــــــــــ

محمدکاظم کاظمی