کشوری ثروتمند اما خونين: نگاهی به موسيقی در افغانستان

چند روز پيش دوست خوبم ژوغوم لوييس را ديدم. ژُوغوم موسيقی شناس خوب فرانسوی ست که چند سالی می شود، در افغانستان مشغول مطالعه و تحقيق است. او علاوه بر اينکه با جريان های موسيقی در اروپا و آمريکا آشناست، موسيقی افغانستان و شمال هند را نيز بخوبی می شناسد. حدود شش سال مطالعه و تحقيق درباره ی موسيقی افغانستان و پيش از آن موسيقی هند، از او يک موسيقی شناس خوب و ورزيده ساخته است. ژوغوم کم کم فارسی حرف می زند. يعنی فارسی اش خوب است. مدت ها پيش به ژوغوم گفته بودم که: ژوغوم، کَی بنشينيم و درباره ی موسيقی گپی بزنيم و در کابل پرس^? نشر کنيم. چند باری يکديگر را ديديم و درباره ی هنر و ادبيات گپ زديم اما فرصت نشد تا مشخص گفتگويی داشته باشيم برای کابل پرس و خوانندگان اين رسانه ی الکترونيکی.

چند روز پيش با ژُوغوم تلفونی صحبت کردم. ژوغوم پيشم آمد. چند ساعتی را با هم بوديم و گپ زديم و قرار شد، اين گپ زدن هايمان را منظم کنيم و برای خواندن علاقمندان به موسيقی، روی سايت کابل پرس قرار دهيم. ژوغوم نمی توانست، منظور و هدف خود را به صورت دقيق به زبان فارسی بيان کند و از سويی من هم کلمات و اصطلاحات تخصصی موسيقی را بلد نبودم و هنوز هم چندان بلد نيستم. کلمات را با کمک يکديگر، برگردان فارسی و انگليسی کرديم و برای يک بحث جانانه به زبان انگليسی آماده شديم. دو سه ساعت گفتگو به زبان انگليسی مرا به برخی زوايای تاريک موسيقی افغانستان کشاند. قرار شد، گفتگو را من با نثر و شيوه ی نگارش خودم آماده کنم و در همين سايت کابل پرس بگذارم.

ترجمه ی اين گفتگو به زبان فارسی تا چند روز ديگر آماده خواهد شد.