سیمئونه: بهترین کارم شناسایی نقاط قوت و ضعفم بود!

دیه گو سیمئونه بازیکن سالهای نه چندان دور تیم ملی آرژانتین و باشگاه های معتبر اروپایی همچون سویا، اتلتیکو مادرید، اینترمیلان و لازیو چند سالی است که کفش هایش را آویخته است و پا به دنیای مربیگری گذاشته است. مربی جوان این روزهای باشگاه های آرژانتین در حال حاضر هدایت چهارمین تیم در دوران مربیگری اش را بر عهده دارد.
هافبک نامدار و مطرح دهه 90 تیم ملی آرژانتین روزهای بسیار خوشی را همراه تیم های مطرح اروپایی گذراند و انتظار می رود که در صورت رو کردن خوش شانسی های دوران فوتبالی اش به عرصه مربیگری اش، او بتواند برای بار دیگر به منظور بر عهده گرفتن سکان هدایت یکی از تیمهای بزرگ اروپایی جلای وطن کند.
سایت فیفا دات کام پرسشهایی را که کاربرانش مطرح کرده اند را با سیمئونه در میان گذاشته است. در ذیل این مصاحبه را می خوانید:

هنگامی که برای اولین بار پا به بالاترین سطح فوتبال باشگاهی آرژانتین گذاشتید چه احساسی داشتید؟

سیمئونه: هیجان زده و عصبی اما واقعا خوشحال بودم. در آن لحظه من توجه نداشتم که چه تعداد، 10 نفر، 200 نفر یا هزار نفر در حال دیدن بازی بودند برای اینکه من با آرزوهایم سر می کردم. اگر اشتباه نکنم تاریخ 13 سپتامبر سال 1987 بود. ما در آن بازی مقابل خیمناستیا 2 بر یک بازی را واگذار کردیم اما اگر راستش را بگویم من خیلی خوب بازی کردم.

مهمترین خصیصه شما در طول دوران فوتبال بازی کردن تان چه بود؟

من خواسته های زیادی داشتم. من همیشه اهدافم را تعیین می کردم و به سمت دستیابی به آنها حرکت می کردم بدون اینکه حواس خودم را به سمت دیگری معطوف کنم. من یکی از مهمترین چیزهایی که یک فوتبالیست می تواند داشته باشد را دارا بودم که آن دانستن توانایی هایش است به همان اندازه آگاهی از ضعفهایش. من همیشه سعی کردم تا نقاط ضعفم را برطرف کنم. توانایی های فوتبالی من بیشتر به سمت جنگنده بودن میل داشت.

نام مستعار شما از کجا آمده است؟

یک بازیکن در بوکاجونیورز بود که نامش را کولو cholo صدا می زدند. یکی از معلمان دوران دبستانم به نام اسکار نسی من را به این نام صدا زد و از آن پس روی من ماند.

اگر شما یک فوتبالیست افسانه ای نمی شدید ممکن بود چه چیزی را تعقیب بکنید؟

در دوران دبیرستان یکبار از ما خواسته شد تا بگوییم می خواهیم چه کاره باشیم. برخی گفتند وکین، یکی گفت حسابدار و دیگری گفت دکتر. هنگامی که من گفتم می خواهم فوتبالیست بشوم، همه خندیدند. اگر من فوتبالیست نمی شدم برای تحصیلات در زمینه فیزیک برنامه می ریختم.

غم انگیزترین لحظه در دوران فوتبالی تان چه موقعی بود؟

هنگامی که زانویم قبل از جام جهانی 2002 شکست. من در آن هنگام برای لازیو در یک بازی از لیگ قهرمانان مقابل یک تیم هلندی بازی می کردم. من به هوا پریدم و هنگامی که فرود آمدم پای چپم نتوانست وزنم را تحمل بکند و در نتیجه پای راستم شکست. دوره نقاهت خیلی سخت بود. من برای دو ماه نمی توانستم راه بروم و بعد از آن زندگی ام حول مسئله زانویم بود. با این وجود دوران ارزشمندی بود چرا که من به حضورم در تیم ملی در آن جام جهانی خاتمه دادم.

من تیم ملی آرژانتین را از زمانی که کوچک بودم تعقیب می کردم و احساس می کنم که تیم آرژانتین 1994 بهترین تیمی بود که من از زمان تیم ملی برزیل 1970 دیده بوده ام. شما از بازی کردن در کنار بازیکنان بزرگی همچون مارادونا، ردوندو، کانی گیا و باتیستوتا چه احساسی داشتید؟

من به آن افتخار می کنم. سه تیم ملی که من بخشی از آن بودم خیلی خوب بودند اما تیم سال 1994 حداقل بابت در اختیار داشتن نامهای بزرگ بی نظیر بود. ما بعد از دو مسابقه در جام جهانی 1994 بهترین شانس قهرمانی حساب می شدیم. خیلی چیزها می توانست تغییر بکند. بهترین نمایش مان مقابل تیم رومانی بود اما ما از هزاران شانس مان فقط دو بار استفاده کردیم آن هم در نبود دیه گو و کانی گیا در حالی که آنها سه فرصت داشتند و از هر سه آن استفاده کردند و ما را حذف کردند.

شما فکر می کنید که آرژانتین مارادونای دیگری را خواهد دید؟

بله. ما به آن نزدیک هستیم. مسی، با آنکه او مارادونای جدید نخواهد بود آن هم بخاطر تفاوتهایی که وجود دارد ولی می تواند خیلی به او نزدیک بشود. ما لازم است صبر کنیم او هنوز جوان است و زمان این را به ما خواهد نشان داد.

کدام یک از این دو موقعیت برای شما سخت تر بود: گل دیر هنگام دنیس برکمپ در جام جهانی 1998 فرانسه یا حذف شما از دور اول بازیهای جام جهانی 2002 کره ـ ژاپن؟

گل برکمپ. ما در حال انجام دادن کار بزرگی بودم. توپی که برکمپ از فاصله 50 متری به دروازه ما فرستاد شبیه همان گلی بود که چند روز قبلش یوگسلاوها خورده بودند و ما متعجب بودیم که چگونه چنین فرصتی را در اختیار او قرار دادیم. ما امید خیلی زیادی در آن موقع داشتیم و ناکامی ما هم به همان مقدار امیدمان بود.

مشکل ترین بخش وظیفه یک کاپیتان تیم ملی آن هم با وجود نامهای بزرگی همچون باتیستوتا، خوان ورون، خاویر زانتی و دیگر بازیکنان چه بود؟

گرفتن تصمیم برای اینکه هرگز آسان نبود و شما همیشه باید ریسک می کردید. اما من همیشه به انجام این نقش از دوران کودکی عادت داشتم و هرگز برای من سنگینی نمی کرد. ما همیشه رو در رو با هم صحبت می کردیم و من هرگز هیچ مشکلی نداشتم.

از کدام رقیب تان شما بیشتر می ترسیدید؟

در این مورد هیچ بازیکن یا تیمی وجود نداشت. در حقیقت من بیشتر از خودم می ترسیدم بخاطر اینکه من می دانستم که اگر من یک بازیکن 100 درصد آماده در هر بازی نباشم من آن بازیکن همیشگی نخواهم بود.

آیا شما فکر می کنید که آرژانتین به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی صعود خواهد کرد؟

بله. چرا که شما جام جهانی بدون آرژانتین ندارید اما تیم ملی بازیکنان بزرگی دارد و همچنین مربی ای که می داند چگونه در مرحله مقدماتی بازی کند جام جهانی را نیز کسب کند.

از هنگامی که از بازیکن به مربی تبدیل شده اید چه تغییراتی در خود داده اید؟

مهمترین مسئله این بود که شما دیگر یک بازیکن نیستید و در رختکن همراه با آنها نیستید. این سبب می شود که شما تصمیمات مختلفی بگیرید و ساعتهای بیشتری نسبت به آنها کار بکنید. اما من عاشق آن هستم برای اینکه نقشی است که احساس سر زنده بودن به من می دهد.

چه آرزویی برای شما باقی مانده است که دوست داشتید در دوران بازیگری تان آن را به دست می آوردید؟

قهرمانی جام جهانی، بدون تردید جام جهانی. این کار مسئله ناتمام برای من از دوران فوتبالی ام است. بعنوان یک مربی ام شما نمی دانید که سرنوشت چه فرصت هایی را پیش رویتان خواهد گذاشت.

در مورد مربیگری تیم ملی آرژانتین فکری کرده اید؟

بله گفتن به آن آسان خواهد بود اما حقیقت این است که من نمی دانم. در راهی که من قرار دادم من همیشه تمرکزم بر روی تیمم سان لورنزو است. فوتبال خیلی پویا است و حرفه مربی گیری نیز بیشتر از آن. شما باید در جایی که هستید کارتان را به خوبی انجام دهید تا بتوانید در جایی باشید که می خواهید در آینده قرار بگیرید.

فیفا دات کام در نهایت این سوال را مطرح می کند که: کدام سوال به نظر شما بهترین سوال بود و چرا؟

سوالی که درباره مهمترین خصیصه بعنوان یک بازیکن مطرح شد بهترین بود. اگر شما نقاط قوت و ضعف تان را بدانید شما همیشه می توانید پیشرفت کنید و همین مسئله سبب می شود تا من تلاش کنم آن را هر روز کشف کنم.